சுதந்திரத்தின் நிறம் - லாரா கோப்பா

காந்தியம் என்பது தன் நலனை விட ஏழைகளின் நலனே முக்கியம் என நினைக்க வைப்பது. அதற்காக எவ்வளவு இடையூறுகள் வந்தாலும் பின்வாங்காமல் அறவழியில் போராடும் குணம் கொண்டது. ஒரு செயலில் வெற்றி கிடைத்த பின்னர், ஓய்ந்து விடாமல் அடுத்து என்ன செய்யலாம் என சிந்திக்க வைப்பது. 

கிருஷ்ணம்மாள் - ஜெகநாதன் இருவருமே சுதந்திர போராட்ட வீரர்கள். காந்திய வழியில் நடப்பவர்கள்.  கிருஷ்ணம்மாளைத் திருமணம் செய்யும் முன்னர் ஜெகநாதன் அவரிடம் 'எனக்கென எந்த சொத்தும் சேர்க்க மாட்டேன், ஒரு ஊரில் நிலையாக இருக்க முடியாது. சமைக்கத் தேவையான பாத்திரங்கள் கூட மண் பாத்திரங்கள்தான், ஏனெனில் வேறு ஊருக்குச் செல்லும்போது அப்படியே போட்டுவிட்டு போய்விடலாம். சுமைகள் குறையும்.' எனச் சொல்கிறார்.

சுதந்திரம் பெற பாடுபட்டவர்கள், அதை பெற்ற பின்னர் மகிழ்ச்சி அடைய முடிவதில்லை. ஏனெனில், புதிய அரசானது ஏழைகளுக்கு ஏதாவது செய்யும் என்று நினைத்தவர்களுக்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சுகிறது. ஆமை வேகத்தில் நடக்கும் காரியங்கள் எரிச்சலை வரவைக்கிறது. அப்பொழுது காந்தியர் வினோபா அவர்கள், நிலங்களைத் தானமாக வாங்கி ஏழை மக்களுக்கு வழங்க பூதான இயக்கம் ஒன்றை ஆரம்பிக்கிறார். கிருஷ்ணம்மாள் - ஜெகநாதன் இருவரும் அவருடன் சேர்ந்து பணியாற்றுகிறார்கள். வினோபாவின் வழியில் தமிழ்நாட்டிலும் நிலங்களைத் தானம் பெற்று ஏழை மக்களுக்கு அளிக்கிறார்கள். 

ஆனால் தானம் அளித்தவர்கள் நல்ல நிலங்களை வைத்துக்கொண்டு பாசன வசதியில்லாத நிலங்களைக் கொடுக்கிறார்கள். நிலம் கிடைத்தும் ஏழைகள் முன்னேற வழியில்லாமல் இருக்கிறது. கிருஷ்ணம்மாள் யோசித்துப் பார்க்கிறார். வினோபாவிடம் கேட்டால், ஒரு ஞானிக்கே உரிய பதிலாக 'இன்று இந்த நிலங்களைத் தருகிறார்கள். பின்னால் நல்ல நிலங்களைத் தானம் கொடுப்பார்கள்' என்கிறார். ஆனால், நல்ல நீர்ப்பாசன வசதியுள்ள நிலத்தால் மட்டுமே ஏழைகளுக்கு வருவாய் வரும் என்று உணர்கிறார் கிருஷ்ணம்மாள். 

எனவே நல்ல நிலங்களுக்கு உரிய பணம் தந்து வாங்கி அதை அவர்களுக்கு கொடுத்தால், அவர்கள் உழைத்து பொருள் ஈட்ட முடியும் என்பதை உணர்கிறார். ஆனால், அதற்கான பெரும் தொகை கடனாக யார் தருவார்கள் என முயன்று, அரசிடம் தனது கோரிக்கையை வைக்கிறார். அப்போதிருந்த காமராஜர் அரசு அதை ஏற்றுக்கொண்டு கடன் தருகிறது. சொன்னது போலவே அனைத்து நிலங்களின் கடன்களும் முன்னரே அடைக்கப்பட்டு நிலம் இப்பொழுது ஏழைகளுக்கு சொந்தமாகிறது. ஆனால், இதில் ஒரு முரணாக பூதான இயக்கத்தினர், நிலத்தை பணம் கொடுத்து வாங்குவது தங்களின் கொள்கைக்கு மாறானது என்று சொல்ல, தனது செயலில் புதுபாதையை கண்ட கிருஷ்ணம்மாள் அங்கிருந்து விலகுகிறார்.

சில நேரங்களில் நல்ல நோக்கங்களுக்கு போராடியும் கூட, எந்த அரசாங்கம் அமைய உயிரைக் கொடுத்து சுதந்திரம் வாங்கினார்களோ, அதே புதிய அரசாங்கம் அவர்களின் நோக்கங்களை புரிந்து கொள்ளாமல் இருப்பதை வேதனையுடன் சொல்கிறார்கள் கிருஷ்ணம்மாள் - ஜெகநாதன். 

எத்தனையோ நிலங்களைப் பெற்று ஏழைகளுக்கு வாழ்வளித்த  கிருஷ்ணம்மாள் - ஜெகநாதன் ஆகிய இருவரும் தாண்டிய தடைகள், அப்போதைய தலைவர்களுடன் இருந்த தொடர்புகள், சிறை வாழ்க்கை, உண்ணாநோன்பு போராட்டங்கள் என வரலாற்றைத் திரும்பி பார்க்கும் வண்ணம் இந்நூல் அமைந்துள்ளது. இந்நூலின் ஆசிரியர் காந்திய வழியில் ஆர்வம் கொண்ட இத்தாலி நாட்டைச் சேர்ந்த லாரா கோப்பா. கிருஷ்ணம்மாள் - ஜெகநாதன் ஆகிய இருவரையும் அம்மா அப்பா என்றே அழைக்கிறார் லாரா. இருவருடனும் ஆங்கிலத்தில் பேட்டியாக அவர்களின் கடந்த கால நிகழ்வுகளை சொல்லச் செய்து பின்னர் இத்தாலியில் மொழிபெயர்ப்பு செய்துள்ளார். இந்நூலை அழகாக தமிழில் மொழி பெயர்த்தவர் B.R. மகாதேவன். அம்மா கிருஷ்ணம்மாள் கையெழுத்துடன் அனுப்பி வைத்த தன்னறம்-குக்கூ பதிப்பகத்துக்கு அன்பு நன்றிகள். 

புத்தம் வீடு : ஹெப்சிபா ஜேசுதாசன்

எங்கள் சொந்த ஊரான நல்லகாளிபாளையத்தில் பனை மரங்கள் உண்டு. தெளுவு என்று எங்கள் ஊரில் சொல்கிற பதநீரும், நுங்கும், அதன் பின்னர் பனம்பழம், கிழங்கு என்றும் பனையோடு வாழ்ந்தவர்கள். பனங்கிழங்கைத் தோண்டி எடுத்த பின்னர் விதையை வெட்டினால் உள்ளே கெட்டியாய் தேங்காய் போல பருப்பு இருக்கும். அதையும் தின்று செரித்த நாள் அன்று. பனையேறிகள் நுங்கு வெட்டும் காலத்தில் அவர்களோடு சென்றால் இளநுங்கை எல்லாம் சீவித் தருவார்கள். 

பனையேறிகள் என்றால் அவ்வளவு ஒன்றும் வசதியானவர்கள் அல்ல அப்பொழுது. கருப்பட்டியும், நுங்கும், பனங்கிழங்கும் என வருடம் முழுவதும் பனை கொடுத்தாலும், அதை விற்று வரும் பணம் ஒரு பனையேறியின் குடும்பத்துக்கு பற்றாது. எப்படியும் நான்கு அல்லது ஐந்து குழந்தைகள் இருப்பார்கள். முதியவர்கள் இருப்பார்கள். ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு வேலையைச் செய்தாலும் பற்றாக்குறை நீடிக்கும். இதில் புகைப்பழக்கமும் குடியும் உண்டென்றால் நித்தமும் குடும்பத்தில் சண்டையே. 

ஹெப்சிபா அவர்கள் எழுதிய புத்தம் வீடு நாவலில் பனையேறும் மக்களும், சொந்த நிலமிருந்தும் வசதியில்லாத மக்களும் சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். கண்ணப்பச்சிக்கு இரண்டு மகன்கள். சொந்த நிலம் உண்டு. இருக்கும் நிலத்தில் பனை மரங்கள் உண்டு. பனையேற பனையேறிகள் வருவதுண்டு. பனையேறிகளும் நிலத்தின் உரிமையாளர்களும் செல்வது ஒரே சர்ச் என்றாலும் சாதி கூடவே இருக்கிறது. 

கண்ணப்பச்சியின் இரண்டு மகன்களில் மூத்தவர் குடிப் பழக்கம் உள்ளவர். அவருக்கு லிஸி என்ற மகள் உண்டு. இரண்டாம் மகன் வியாபாரம் எனச் சொல்லிக்கொண்டு பணத்தை இழக்கிறார். இரண்டாம் மகனுக்கு லில்லி என்ற மகள். ஆக இரண்டு மகன்களும் சரியில்லை. ஆடு குழை தின்கிறது போல் வெற்றிலை போட்ட கண்ணப்பச்சியின் மனைவி கண்ணம்மை இப்போது உயிருடன் இல்லை. 

சொந்தமாக நிலமிருந்தாலும் வசதிகள் அற்ற வாழ்க்கை. கொஞ்சம் சேர்த்து வைத்து வாழலாம் என்றால் கண்ணப்பச்சியின் இரண்டு மகன்களும் சரியில்லை. ஊரில் மரம் ஏறிப் பிழைப்பவர்கள் கூட படிப்பு, சொந்தமாக கொஞ்சம் நிலம் என்று முன்னேறும்போது தம் மகன்கள் இப்படி இருப்பது அவரை வாட்டுகிறது. இரண்டு பேத்திகளையும் எப்படி இவன்கள் கல்யாணம் முடித்து வைக்கப் போகிறார்களோ என்ற கவலை வேறு. 

மூத்த பேத்தி லிஸி இப்பொழுது வீட்டில் இருக்கிறாள். இரண்டாம் பேத்தி லில்லி பள்ளிக்குப் போகிறாள். அவர்கள் நிலத்தில் மரம் ஏறுபவரின் மகன் தங்கராஜும், லிஸியும் பள்ளியில் ஒன்றாக படித்தவர்கள். அவனுக்கு லிஸியின் மேல் காதல். நேரடியாக பெண் கேட்க தயங்கி சர்ச் பாதிரியிடம் சொல்கிறான். அவரோ இதெல்லாம் தனக்கு தேவையில்லாத வேலை என ஒதுங்கிக்கொள்கிறார். ஆனால் விசயம் வெளியே கசிந்து லிஸி வீட்டாருக்கு தெரியவருகிறது. வேறு சாதி என்பதால் தங்கராசுவின் அப்பாவை அழைத்து எச்சரிக்கை செய்கிறார்கள். அவரும் இனி அவன் இந்த மாதிரி செய்யமாட்டான் எனச் சொல்கிறார். 

பின்னர் அந்தக் கிராமத்தில் வைத்தியம் பார்க்கும் மருத்துவர் லிசியைப் பெண் கேட்கிறார். ஆனால் வீட்டாரால் குழப்பமாகி லில்லியை மணக்க நேர்கிறது. மூத்தவள் இருக்க இளையவளுக்கு மணம் செய்வது கண்ணாப்பச்சி, லிஸியின் பெற்றோர் போன்றோருக்கு பிடிப்பதில்லை. கல்யாணம் நடந்து முடிந்து லில்லி புகுந்த வீட்டுக்குச் சென்றுவிட்டாள். 

கல்யாணம் முடிந்த அடுத்த நாள் லில்லியின் அப்பா ஒரு மரத்தடியில் கொல்லப்பட்டுக் கிடக்கிறார். கொலை செய்த அரிவாள் தங்கராசுவினுடையது. எனவே அவனை காவல்துறை பிடித்துச் செல்கிறது. லிசி காதல் விவகாரத்தால் லில்லியின் அப்பாவை கொலை செய்ததாக சொல்கிறார்கள். ஆனால் அதை தங்கையன் மறுக்கிறான். 

முடிவில் இன்பம் போல கதையின் முடிவிலும் சுபமே. ஆனால் கதை மாந்தர்களின் மனதை நேரில் பார்ப்பதுபோல் கதையை கொண்டு செல்கிறார் ஆசிரியர். சிறு வயது வாழ்க்கை, அழகான காதல் கதை, கிராமத்து வாழ்வு, சொத்து பிரச்சினை, சாதி, பனையேறுபவர்கள் பற்றி என ஒரு அழகான சித்திரம் வரைந்திருக்கிறார் நாவலில்.